3 พฤศจิกายน 2023, ลก 14:1-6
ชายที่เป็นโรคบวมคงจะไม่ได้รับการรักษาจากพระเยซูเจ้าเป็นแน่หากพระองค์คำนึงถึงข้อห้ามของวันสะบาโต หากพระองค์มัวคิดว่าคนที่อยู่รอบข้างจะมีความคิดอย่างไรต่อสิ่งที่พระองค์จะกระทำ หากพระองค์ต้องรอให้ทุกคนเห็นด้วยกับความดีที่พระองค์จะกระทำ
“ถ้าผู้ใดมีบุตรหรือมีโคตกลงไปในบ่อ จะไม่รีบฉุดขึ้นมาทันทีแม้เป็นวันสะบาโตหรือ”
ลก 14:5
จงทำความดีเพราะมันดี จงช่วยเพราะมีความต้องการให้ช่วย ทำดีอะไรได้ก็จงทำไปเถิด ไม่ต้องรอฟ้ารอฝนอำนวย
บาปต้น 7 ประการสามารถเอาชนะได้ด้วยอาศัยคุณธรรมที่มีคุณลักษณะที่ตรงข้ามกัน 7 ประการ ดังนี้คือ
ความใจดี จะช่วยให้เอาชนะความอิจฉา โดยมีความปรารถนาที่จะช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ
ความพอเพียง รู้จักประมาณตน ช่วยรักษาเยียวยาความตะกละ โดยการปลูกฝังความปรารถนาในการรักษาสุขภาพให้ดีพร้อมที่จะรับใช้ผู้อื่น
ความเมตตาหรือความรัก ช่วยรักษาความตระหนี่(ความโลภ) โดยการมีความปรารถนาที่จะช่วยเหลือผู้อื่นด้วยใจกว้างมากกว่าการสะสมทรัพย์สมบัติไว้สำหรับตนเอง
ความบริสุทธิ์หรือการควบคุมตนเอง ช่วยรักษาตัณหาราคะที่มีอยู่ในตัวเราด้วยการควบคุมความปรารถนาและการใช้พลังในตนเองเพื่อความดีต่อผู้อื่น
ความขยันหมั่นเพียรหรือความร้อนรน ช่วยรักษาความเกียจคร้านโดยการสละตนเองอุทิศตนเพื่อประโยชน์หรือความดีสำหรับผู้อื่นมากกว่าชีวิตที่สะดวกสบายของตนเอง
ความอดทน ช่วยขจัดความโมโห โกรธแค้น โดยการใช้เวลาเพื่อทำความเข้าใจถึงความจำเป็นและความปรารถนาต่างๆ ของผู้อื่นก่อนที่จะทำและพูดสิ่งใด
บาปต้นเหล่านี้มีรากเหง้ามาจาก “ความปรารถนาที่มากขึ้นและความต้องการที่เกินเลยของมนุษย์ ” บาปแต่ละประการขัดแย้งกับหลักการพื้นฐานของคริสตศาสนา กล่าวคือ การรักพระเจ้า รักเพื่อนมนุษย์ และรักร่างกายของเรา เราต้องไม่ลืมว่า ร่างกายเป็นพระวิหารหรือที่ประทับของพระเจ้า (1 คร 6:19-20)
นักบุญเปาโลเชียนในจดหมายถึงชาวฟิลิปี 4 :11-12 ว่า “…ข้าพเจ้ามิได้พูดเช่นนี้เพราะต้องการสิ่งใด ช้าพเจ้าได้เรียนรู้ที่จะพอใจในสภาพของตน…” ซึ่งโจมตีรากเหง้าของบาปต้นแต่ละอย่าง ที่จริงแล้วเปาโลกำลังบอกว่าพระเจ้าสามารถดูแลความต้องการของเราและไม่จำเป็นต้องมีตัณหาหรือความปรารถนาในสิ่งต่างๆ มากจนเกินไป
เชิญเรารำพึงตามบทเพลง พระเจ้าทรงเลี้ยงดู
(ที่มา https://www.youtube.com/watch?v=-PKBgipE7aQ)
บาปต้น 7 ประการมีดังนี้คือ
1. ความจองหอง ทะนงตน
2. ตระหนี่
3. อิจฉา
4. โมโห
5. ตัณหา
6. ตะกละ
7. เกียจคร้าน
1. ความจองหอง ทะนงตน (Pride)
คือทิฐิ เชื่อภูมิใจตนเอง โอ้อวด ขึ้โม้วางมาด ไม่ต้องการคำแนะนำ ถือตัว หยิ่งยโส มักใหญ่ใฝ่สูงโดยไม่รู้จักประมาณตนเอง
พระคัมภีร์กล่าวถึงในหนังสือประกาศกเยเรมีห์ 9:23 ว่า “…ถ้าผู้ใดต้องการจะอวดตนก็จงอวดในเรื่องนี้ อวดว่าเขาเข้าใจและรู้จักเรา ว่าเราคือพระยาห์เวห์ ผู้แสดงความรักมั่นคง ความถูกต้อง และความยุติธรรมในแผ่นดิน เราพอใจในสิ่งเหล่านี้ พระยาเวห์ตรัส”
2. ตระหนี่ (Greed, Avarice)
โลภ การปรารถนาในสิ่งของนอกกายมากจนเกินความพอดี ยึดมั่นถือมั่นในสิ่งของของโลกวัตถุนิยม สะสม ขาดเมตตา ขาดความเผื่อแผ่ ใจแคบ และไม่สงเคราะห์ช่วยเหลือผู้อื่น
“อย่าให้ความโลภทรัพย์สินเงินทองครอบงำชีวิตของท่าน จงพอใจในสิ่งที่ท่านมี พระเจ้าตรัสว่า “เราจะไม่ละเลยหรือทอดทิ้งเจ้า”” (ฮบ 13:5)
“…ผู้ให้ด้วยใจกว้างก็ยิ่งร่ำรวย ผู้อดออมเกินไปก็จะยิ่งยากจน…” (สภษ 11:24)
“…คนโลภก่อให้เกิดการทะเลาะวิวาท แต่ผู้วางใจในพระยาห์เวห์จะเจริญรุ่งเรือง..”(สภษ 28:25)
3. อิจฉาริษยา (Envy)
คือความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะได้ในสิ่งที่เป็นของคนอื่น หมายรวมถึงความอิจฉา เกลียดชัง ซุบซิบนินทา กล่าวร้ายป้ายสี ไม่ชอบให้คนอื่นได้ดีกว่าตน
พระคัมภีร์ที่กล่าวถึงความอิจฉาปรากฎในหนังสือโยบ 5:2
“…จงรู้ว่าความโกรธฆ่าคนโง่เขลา และความอิจฉาริษยาฆ่าคนขาดสติ…”
“อย่าเดือดร้อนเรื่องคนเลวร้าย อย่าอิจฉาริษยาผู้ทำผิด…” (สดด 37:1)
“ข้าพเจ้าเห็นว่าความลำบากตรากตรำทั้งหลายและความชำนาญในการงานทั้งหมดมาจากความอิจฉาที่มนุษย์มีต่อกัน นี่ก็ไม่เที่ยงแท้ด้วย เป็นการวิ่งไลตามลม” (ปชญ 4:4)
4. โมโห (Wrath, Anger)
หมายถึงความฉุนเฉียว อาฆาต แก้แค้น ไม่สะกดอารมณ์ เกลียดชังผู้อื่น
พระคัมภีร์กล่าวถึงความโมโหในจดหมายนักบุญเปาโลถึงชาวโรมว่า
“…พี่น้องที่รักยิ่ง อย่าแก้แค้นเลย แต่จงให้พระเจ้าทรงตัดสินลงโทษเถิด ดังที่มีเขียนไว้ในพระคัมภีร์ว่า การแก้แค้นเป็นของเรา เราจะตอบแทนการกระทำของทุกคน พระเจ้าตรัสดังนี้…” (รม 12:19)
5. ตัณหา (Lust)
การหมกมุ่น ฝักใฝ่อยู่แต่ฝ่ายเนื้อหนัง กิริยาวายาหยาบโลน ไม่รักษาเกียรติและศักดิ์ศรี แต่งกายล่อแหลม ความคิดสกปรก ลุ่มหลง
พระคัมภีร์พูดถึงความใคร่ ราคะตัณหา ในจดหมายนักบุญเปาโลถึงทิโมธี (2 ทธ 2:22) ว่า “…จงหลีกหนีอารมณ์และความรู้สึกของคนหนุ่ม แต่จงมุ่งหาความชอบธรรม ความเชื่อ ความรักและสันติ…”
6. ตะกละ (Gluttony)
หมายรวมถึง การคิดพูดแต่เรื่องอาหาร ไม่ยับยั้งในการกินการดื่ม มุมมาม มักได้ตลอดเวลา ไม่พอใจกับสิ่งที่ตนมี
ใน 1 โครินธ์ 10:31 กล่าวไว้ว่า “…เมื่อท่านจะกินจะดื่มหรือจะทำอะไรก็ตาม จงกระทำเพื่อถวายพระเกียรติแด่พระเจ้าเถิด…”
7. เกียจคร้าน (Sloth)
หมายถึงความเฉื่อยชา ลังเล ไม่ใส่ใจ ท้อถอย ขาดความรับผิดชอบ ไม่สม่ำเสมอ ตามใจตนเอง รักษาความสบาย ผัดวันประกันพรุ่ง ล้มเหลวในการใช้พรสวรรค์ที่พระให้มาให้เกิดประโยชน์
กษัตริย์ซาโลมอนตรัสถึงความเกียจคร้านในหนังสือสุภาษิต 6:6 ว่า “…คนเกียจคร้านเอ๋ย จงไปดูมดเถิด จงพิจารณาดูวิถีชีวิตของมด แล้วท่านจะมีปรีชา…”
เทียบคำสอนพระศาสนจักร ภาค 3 ข้อ 1865-1869
ccc 1865-1869
บางทีเราปฏิเสธที่จะทำหน้าที่ตามที่พระเจ้าทรงเรียกเรา ด้วยเหตุผลที่ว่าเราเป็นผู้ไม่เหมาะสม เราไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะทำหน้าที่ เราไม่กล้าตักเตือนเพื่อนพี่น้องเพราะเรารู้สึกว่าเราเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขา เราไม่กล้าสั่งสอนคนอื่นเพราะเรากลัวว่าเราจะโชว์โง่ เหมือนกับท่านประกาศกอิสยาห์ที่สำนึกถึงความไม่เหมาะสมของท่านเมื่อพระเจ้าทรงเรียกท่านเช่นเดียวกัน “วิบัติจงเกิดแก่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าพินาศแล้ว เพราะข้าพเจ้าเป็นคนริมฝึปากมีมลทิน อาศัยอยู่ในหมู่ชนชาติริมฝีปากมีมลทิน…” (อสย 6:5) อย่างไรก็ดี สิ่งเดียวที่พระเจ้าทรงเรียกร้องจากผู้รับใช้ของพระองค์ไม่ใช่ความสามารถอันเก่งกาจของเรา แต่เป็น “การตอบรับ” ด้วยความเต็มใจ ซึ่งโดยการตอบรับนี้พระเจ้าทรงแสดงพระสิริรุ่งโรจน์ของพระองค์ผ่านทางผู้รับใช้นั้น
พระเจ้าตรัสว่า “เราจะส่งใคร ใครจะไปแทนเรา” ข้าพเจ้าทูลตอบว่า “ข้าพเจ้าอยู่ที่นี่ โปรดส่งข้าพเจ้าไปเถิด”
อสย 6: 6
ประกาศกอาโมสเตือนกษัตริย์และประชากรอิสราเอลในความหน้าซื่อใจคดของพวกเขาในการถือศาสนา พวกเขาโลภและเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว ทั้งที่กฎหมายของโมเสสเรียกร้องให้พวกเขาดูแลคนยากจนและผู้ถูกกดขี่ข่มเหงให้พ้นจากความอยุติธรรม รวมทั้งกษัตริย์ซึ่งควรจะต้องปกป้องบุคคลเหล่านี้ พฤติกรรมที่พวกเขาทำยังคงฝังรากอยู่ในสังคมปัจจุบัน แม้แต่ในพวกเราที่แสดงตนเป็นผู้มีความเชื่อความศรัทธา
“เพราะชาวอิสราเอลได้ล่วงละเมิดสามครั้งและสี่ครั้ง เราจะตัดสินลงโทษและจะไม่กลับคำ…”
อมส 2:6
วันนี้ อย่าลืมที่จะหยิบยื่นความช่วยเหลือแก่เพื่อนพี่น้องที่ต้องการความช่วยเหลือด้วยใจกว้าง
พฤติกรรมของกษัตริย์โยอาชทำให้เขาได้รับบทลงโทษอย่างน่าเศร้าในวาระสุดท้าย เขาปล่อยตัวเองให้อยู่ภายใต้การชักนำของคนชั่ว ปลดที่ปรึกษาที่เป็นสมณะและหันไปฟังประชาชนที่ไม่ได้ซื่อสัตย์ต่อพระยาห์เวห์และนับถือพระเท็จเทียม เขายังไม่เชื่อฟังคำตักเตือนของประกาศกเศคาริยาห์ซึ่งเป็นบุตรของเยโฮยาดาสมณะที่เคยช่วยชีวิตของพระองค์เมื่อครั้งยังเด็ก ปล่อยให้ประชาชนเอาหินทุ่มเศคาริยาห์จนเสียชีวิต กษัตริย์โยอาชกลายเป็นคนอกตัญญูต่อผู้มีพระคุณ…และบทลงโทษที่พระเจ้าทรงกระทำก็มาจากการกระทำของพระองค์และประชาชนที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อพระองค์
“ทำไมท่านทั้งหลายจึงละเมิดบทบัญญัติของพระญาห์เวห์ ท่านจะไม่ประสบความเจริญรุ่งเรือง ท่านได้ละทิ้งพระยาห์เวห์พระองค์จึงทรงละทิ้งท่าน”
2 พศด 24:20
ปลายทางของคนอกตัญญู ไม่ซื่อสัตย์ต่อพระเจ้า และคล้อยตามคนชั่ว คือความพินาศอย่าย่อยยับ
ขณะที่พระนางอาธาลิยาห์สั่งฆ่าเชื้อพระวงศ์ทุกพระองค์ หวังเพียงเพื่อคงอำนาจปกครองให้อยู่ในมือของตน พระธิดาของเยโฮรัมคือเยโอเชบาทรงนำเยโฮอาชซึ่งจะต้องถูกฆ่า ไปซ่อนไว้กับแม่นมในห้องที่พระวิหาร… นับเป็นการปกป้องผู้ที่จะสืบเชื้อสายบัลลังก์ของกษัตริย์ดาวิดที่พระเจ้าทรงสัญญาเอาไว้ได้
“เมื่อพระนางอาธาลิยาห์ พระชนนีของกษัตริย์อาคัสยาห์ทรงทราบว่าพระโอรสถูกปลงพระชนม์ ก็ทรงฆ่าเชื้อพระวงศ์ทุกพระองค์ทันที”
2 พกษ 11:1
การยื้อยึดอำนาจไว้ในมือตน อาจเป็นการทำลายความดีที่ควรจะได้รับการสานต่อก็เป็นได้ ทำอะไรก็คิดให้ดีว่าที่ทำนั้นกำลังส่งเสริมหรือทำลายความดี
คุณพ่อสมหมาย มธุรสสุวรรณ 